Τί κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να μοιράζονται στιγμές; Πολλές φορές βρίσκουμε κάποιον άγνωστο και πιάνουμε κουβέντα αν δούμε ότι ανταποκρίνεται σε αυτά που λέμε.Από τις περιηγήσεις μου στο νετ,και τα δύκτια κοινωνικοποίησης,το βλέπω.Μπορεί να μην μιλάω με κάποιον,αλλά λίγο να πούμε δυο τρεις βλακείες,να αρχίσουμε να κάνουμε άπειρες ώρες κουβέντας.Να μπορεί να ακούμε ώρες τραγούδια που βρίσκουμε ωραία,και μπορεί να τα έχουμε ακούσει τυχαία πριν,αλλά επειδή μας αρέσουν θα τα ξαναδώσουμε και θα κάνουμε χαβαλέ.Θα μπορεί να μιλάμε για πολύ άκυρα πράγματα και να είναι σα να λέμε κάτι σημαντικό που θα μπορεί να σώσει τον πλανήτη και καλά.
Θα μου πείτε,επειδή είναι άγνωστος,εμπιστευόμαστε την οθόνη και ρίχνουμε κουβέντες και πουλάμε υφάκι.Έτσι θα λέγαμε ότι μιλάμε με ψεύτικους ανθρώπους. Εγώ σας λέω όχι,πως δεν ισχύει.Γιατί μου έχει τύχει να έχω κάνει γνωριμίες από το νετ,και να έχουμε βρεθεί από κοντά,και να ισχύουν τα ίδια που ανακαλύπταμε online. Μάλιστα με αυτά τα παιδιά, έχουμε τόσο στενές σχέσεις που κάνουμε αμάν να βρεθούμε και πάλι.Είναι σαν να είναι φίλοι που τους ήξερες χρόνια,και απλά έχετε χωρίσει επειδή μετακόμισαν σε άλλη πόλη.
Αλλά τί είναι πραγματικά,αυτό που μας κάνει να μιλάμε έτσι με αγνώστους και να γνωριζόμαστε καλά; Είναι η βαρεμάρα της στιγμής;Μπα,αν ήταν έτσι,δεν θα προχωρούσε το θέμα. Είναι ότι θέλουμε να κάνουμε άλλους φίλους;Όχι,αν ήταν έτσι θα είχαμε παραμερίσει τους φίλους που ξέραμε από πριν. Τι ακριβώς είναι; Δεν ξέρω,αλλά το βρίσκω πολύ ωραίο,να έχω τέτοιες επαφές.Δεν είπαμε με όλους που μιλάμε να πάμε να κολλήσουμε και να μην λέμε να ξεκολλήσουμε,αλλά σε αυτούς ότι έχουμε τα ίδια μυαλά .
Βλέπω τους γονείς μου,πως αντιδρούν όταν πχ χτυπάει το τηλέφωνο και με βλέπουν να μιλάω,και μετά να με ρωτούν ποιος ήταν και να τους λέω.Βλέπω που ρωτάνε μετά,πως και έτσι;Αφού δεν τους ξέρεις,και όμως τους ξέρω,έχουμε βρεθεί,έχουμε περάσει ώρες μαζί. Είναι η μοναδική ευκαιρία που έχεις μέσα σε 3-4 ώρες να γνωριστείς και να πεις πράγματα και να προλάβεις τον χρόνο,και να κάνεις την στιγμή αυτή σα να είναι αιώνας.Ώστε όταν τελειώσει το meeting να είναι λες και έχεις πάει για καφέ με τους κολλητούς σου.
Κάποιοι το βρίσκουν πολύ περίεργο και ίσως να το κατακρίνουν.Εγώ λέω πώς είναι συναρπαστικό,αυτό που γίνεται. Έχεις την δυνατότητα να γνωρίσεις το άτομο ή τα άτομα που μιλάς μέσω του internet . Είναι αλλιώς,να μιλάς με κάποιον που τον έχεις δει από δυο τρεις φωτογραφίες του,και απλά να έχεις ακούσει την φωνή του.Και ξαφνικά βρίσκεται στο ίδιο μέρος,και τον βλέπεις,σε βλέπει.Και δεν μιλάω για κάποιο ραντεβού,αλλά για δεσμό μεταξύ ατόμων μοναδικό.Τότε πραγματικά,όπως μιλάς στο νετ,έτσι θα μιλήσεις και από κοντά. Η επικοινωνία γίνεται πιο έντονη και τα γέλια πάνε και έρχονται .
Τουλάχιστον μπορώ να μιλάω για 3-4 φιλαράκια,που είχαμε γνωριστεί είτε μέσα από online games είτε messengers και,βρεθήκαμε να μιλάμε πρωί-βράδυ και οι αριθμοί μας βρίσκονται πάντα σε διαρκές κίνηση. Μέχρι και που είναι κάθε στιγμή ξέρουμε.Χαίρομαι που έχω την δυνατότητα αυτή,και ξέρω πως να χειριστώ τον καθέναν.Όρια υπάρχουν,γιαυτό είπα πιο πάνω ότι δεν το κάνεις με τον καθένα που έχεις στις λίστες σου,τότε δεν θα υπήρχε κανένα νόημα.
Θα έλεγα σε όλο αυτό,αν και δεν είμαι σίγουρος,δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση,την σωστή που ταιριάζει ,ότι η ανάγκη για επικοινωνία είναι ο κύριος λόγος που γίνεται αυτό.Αρκεί όμως να ξέρουμε που να σταματήσουμε,ώστε να μην νομίζουμε ότι με όποιον/α μιλάμε θα είναι όλα ρόδινα.Ίσως και να μην διατύπωσα σωστά το κείμενο,μην τρελαθείτε .
...just... thumbs up!!! (Y)
ΑπάντησηΔιαγραφή