Ο κόσμος με τα μάτια

Υπάρχουν πόλεις που όσες φορές και τις επισκεφτείς πάντα θα ανακαλύψεις κάτι νέο,ακόμα και αν περιφέρεσαι στα ίδια μέρη. Θα ανακαλύπτεις από διάφορες γωνιές,πλατείες μαγαζιά,ακόμα και οι άνθρωποι θα φαίνονται διαφορετικοί.Έτσι είναι η Αθήνα,μια πόλη πολύ μεγάλη και χαώδης που όμως κρύβει στις γειτονίες,στις συνοικίες της και στο κέντρο της αρκετά μέρη που μπορεί να περνάς από μπροστά και να μην τα προσέχεις!

Έχω έρθει αρκετές φορές αθήνα,δεν είναι μια πόλη που με συναρπάζει,αλλά όποτε έρχομαι βρίσκω και κάτι νέο που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον.Απλά θα μιλήσω λίγο για τις τρέχουσες παρατηρήσεις που έκανα.Μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες .

Είναι 19.30 το τηλέφωνο χτυπάει,και με ξυπνάει μια φωνή..κανονίζουμε ραντεβού στο μέρος που ξέρει ότι μου αρέσει πολύ.Θησείο! Ωραία λέω,και ετοιμάζομαι..Χολαργός-Θησείο όχι και τόσο μακριά,κανά 15λεπτο με το μετρό,μέχρι μοναστηράκι και μετά περπάτημα.Είναι τόσο ωραίο μέρος εκεί πέρα.Στο βαγόνι μέσα,κόσμος αρκετός. Φάτσες περίεργες για όλους.Ο καθένας διαφορετικός,άλλος με μουσική στα αφτιά,άλλος με παρέα μιλάει και περιμένει να κατέβει,άλλος μόνος του,πλανόδιοι μαζί, άνθρωποι διάφοροι,όμως τόσο ίδιοι.Όπως και στην ζωή.Σε ένα βαγόνι είμαστε,και για τον καθένα που είπα πιο πάνω,ας βάλουμε τους εαυτούς μας και τις ζωές μας,όπως είμαστε στο βαγόνι του μετρό,έτσι και στην ζωή περιμένουμε να βγούμε στον σταθμό μας εκεί που θέλουμε.Συνυπάρχουμε με τους άλλους χωρίς να ενοχλούμε ο ένας τον άλλον. Μάλλον η κοινωνία μας είναι έτσι,γιαυτό κάποιοι νοιώθουν αρκετά μόνοι και άλλοι όχι και τοσο στην ζωή τους.

Βγαίνω από το μετρό και στην στάση.Βράδυ 21.30,κόσμος αρκετός,μουσικές,πλανόδιοι,και κόσμος που περνάει δίπλα σου είτε χαμογελάει,είτε είναι κατσουφιασμένος είτε έρχεται να σου ζητήσει λίγα χρήματα για το μηχανάκι που έμεινε από βενζίνη,αλλά ξέρουμε τον λόγο,δεν αντιλέγω όμως μπορεί να είναι έτσι.Αλλά από το να προβούν σε κινήσεις που θα επιφέρουν προβλήματα για όλους,προτιμότερο είναι να τους δώσεις έστω και λίγα λεπτά. Συνεχίζω το περπάτημα μου,μέχρι να πάω στο σημείο συνάντησης,η οχλαγωγία που υπάρχει είναι έντονη,αλλά καθόλου ενοχλητική.Η μουσική που ακουγόταν,ήχοι από κρουστά και πνευστά είναι μπροστά μου,και κόσμος να παρατηρεί και να δείχνει ότι χαίρεται από τους ήχους.Έχω φτάσει κάποια λεπτά πριν το ραντεβού μου,οπότε έχω λίγο χρόνο να χαζέψω και γίνομαι ένα με τον κόσμο. Οι άνθρωποι που έφτιαχναν την μουσική,επιδιδόταν και σε χορευτικές κινήσεις .Ήταν περίεργα ντυμένοι,δεν μπορούσες να προσδιορίσεις αν τα ρούχα τους είχαν να κάνουν με λατινική αμερική ή ήταν από την ασία.Τα πρόσωπα τους πάντως δεν είχαν σχέση με αυτές τις περιοχές. Αρκετά διασκεδαστικό θέαμα,το οποίο είναι πλέον πίσω μου,αφού έχω πάει πιο κάτω και περιμένω το άτομο που είναι να συναντήσω.Έρχεται,με συναντάει και χανόμαστε και μεις στον κόσμο,μέχρι να καταλήξουμε στο Γκάζι. Ωραιό μέρος,με ανακενησμένα τα κτήρια που άλλωτε ήταν εργοστάσια .Αρκετός κόσμος παντού και εδώ,φοιτητές,παιδιά,μεγάλοι άνθρωποι, διάσημοι ή μη,ζευγαράκια,πλανόδιοι . Ότι σου αρέσει για να περάσεις το βράδυ σου είναι εκεί,πολλές επιλογές,και πολύς συνωστισμός .Η βραδιά τελειώνει γύρω στις 00.30,και γυρνάμε πίσω. Μέσα από το βαγόνι κοιτάζω τα πολλά φώτα που αφήνουμε πίσω μας φευγαλαία,αλλά μας προλαβένουν άλλα τόσο γρήγορα,που είναι λες και βρίσκεσαι δίπλα σε μια ντισκομπάλα και σε γεμίζει χρώματα και φως.Τα χρώματα της νύχτας πολλοί τα αγάπησαν και εθίστηκαν και δεν τα ξέχασαν ποτέ,και άλλοι έγιναν το ίδιο μαύροι σαν το σκοτάδι, που μπορεί να χαθείς μέσα του,αν δεν ξέρεις προς τα που να βαδίσεις .Δεν έμειναν παρά μόνο τρεις στάσεις για να κατέβουμε και μέσα στο βαγόνι βρισκόμαστε 4 άτομα,οι δύο γνωριζόμαστε αλλά οι άλλοι δυο τελείως άγνωστοι.Και να ήθελες να μας βάλεις σε δύο ομάδες,γνωστών –αγνώστων δεν θα μπορούσες και πάλι,αφού οι άλλοι δύο δεν γνωρίζονταν ούτε μεταξύ τους.Παρόλα αυτά,είναι πάντα πρόθυμοι να σου απαντήσουν σε ότι θέλεις με ένα βλέμμα τους.

Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έχει αρχίσει και δεν μου αρέσει όπου υπάρχει κόσμος μαζεμένος (ίσως είναι κατάλοιπο της φΑγγλίας και των γκασμάδων).Κάτι με πιάνει,μια μανία, για αγοραφοβία δεν το κόβω πάντως.Αλλά όταν βρίσκομαι σε μέρη όπως το Θησείο,το Γκάζι,πλατεία Ναβαρίνου κτλ, δεν ξέρω αλλάζει αυτό. Βρίσκονται τόσοι πολλοί άνθρωποι μαζί,που διαφέρουν σε πολλά ,αλλά μοιάζουν στο ότι μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Απλά αν έχετε τον χρόνο,καθίστε σε ένα παγκάκι και απλά παρατηρήστε τον κόσμο που περνάει, άλλες φάτσες,άλλα χρώματα,άλλα ντυσίματα,άλλες γλώσσες, άλλον πολιτισμό κουβαλάει ο ένας άλλον ο άλλος,άλλα μουσικά γούστα,άλλη ομάδα,άλλη θρησκεία.Αλλά καταφέρνουμε όλοι αυτοί να συνευρισκόμαστε και να περνάμε καλά με πάλι διαφορετικούς τρόπους. Πολύ-πολιτισμικότητα το λέμε,και δεν είναι μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά της,σε εμένα μου αρέσει σε άλλους πάλι όχι.Είναι ενδιαφέρον να κοιτάς και να βλέπεις κάτι διαφορετικό κάθε φορά,δεν κουράζεται το μάτι ούτε βαριέσαι και συ ο ίδιος.

Σίγουρα αυτά που περιέγραψα πιο πριν δεν τα βρίσκεις μόνο σε αυτές τις πόλεις που είναι πρωτεύουσες ή συμπρωτεύουσες,αλλά σε κάθε μεγάλη πόλη που είναι πολιτισμένη και ανοιχτή στον κόσμο και τον αγκαλιάζει όπως η μητέρα κάνει στο παιδί της. Κάμποσοι από μας δεν το παρατηρούν,αλλά έστω για 5λεπτά να βγεις από το πρόγραμμα σου,για να πάρεις μια ανάσα θα σε βοηθήσει να το δεις αυτό.Όταν βρίσκεσαι στον δρόμο τότε η καλύτερη βουτιά για να ξεχαστείς πιστεύω είναι να αφήσεις τα μάτια σου να κοιτάξουν παντού γύρω σου,θα δεις τόσο ωραία πράγματα,εάν πραγματικά το θέλεις.Απλά δοκιμάσε το.
Καλό μήνα.