Επιστροφή

Και όμως,στην σκέψη ότι δεν είχα επικοινωνία με άτομα που έχω γνωρίσει και είναι μακρυά,στεναχωριόμουν .Και μετά από πρήξιμο πολλών,αποφάσισα να φτιάξω πάλι έναν λογαριασμό στο facebook ,αλλά αυτή την φορά πιο προσεγμένο,με τα άτομα που όντως ξέρω και με ξέρουν..Και με πιο λίγες φώτος.

Το ρεπορτάζ του δρόμου

Μιας και ακόμα έχω σχεδόν δύο μήνες στο νησί μου,αποφάσισα να κάνω κάτι για να περνάει ο χρόνος μου,αφού φίλοι και γνωστοί που κάνω παρέα αποχωρούν σιγά-σιγά για τις πόλεις τους όπου σπουδάζουν.Και μιας και δοκιμάσαμε και την μαύρη δουλειά,που για να βγει ένα χαρτζιλίκι,σου βγαίνει ο πάτος για ελάχιστα χρήματα,δεν με πειράζει όμως,εμπειρίες είναι,απλά όχι για πολύ!

Αυτό λοιπόν θα είναι,να γυρνάω στην πόλη και να προσπαθώ να βρίσκω ανθρώπους που έχουν όρεξη να μιλήσουν για διάφορα θέματα που θα τους απευθύνω να αναλύσουν.Πιστεύω θα είναι ενδιαφέρον,να μαθαίνουμε διάφορες ιστορίες. Σύντομα ελπίζω να έχω τις πρώτες ιστορίες,εξάλλου ότι καλό φτιάχνεται είναι του δρόμου. Όρεξη να υπάρχει.

Ήθελα να.....

Μιας και είναι καλοκαίρι,και όλα είναι πιο ελεύθερα και υπάρχει κάπως παραπάνω χρόνος,κάθομαι και παρατηρώ τον κόσμο,μαζί σε αυτούς και εμένα.Πώς αντιδρούμε,πως περνάμε και τι κάνουμε.Τί ζητάμε,και τι θα θέλαμε. Το ξέρω ότι ίσως αυτά που θα πω,είναι χιλιοειπωμένα,αλλά μου κάνει εντύπωση.Αυτό το θέλω,έχει γίνει σκέψη της καθημερινής μας ζωής. Μπορεί να περνάει από το μυαλό μας πιο πολλές φορές,απότι τα αθλητικά ή τις προσωπικές μας σχέσεις.

Αλλά από το μυαλό μας,δύσκολα περνάει πόσο δύσκολα βγάζουμε χρήματα,και πόσο εύκολα τα σκορπάμε.Εαν ήταν ολυμπιακό άθλημα,πιστεύω θα είχαμε πολλά ρεκόρ και διακρίσεις.Δεν μιλάω για οικονομική κρίση,δεν πιστεύω και πότε δεν πίστεψα ότι έχουμε,αλλά είναι άλλο θέμα,και δεν θα ασχοληθώ με αυτό. Ας πούμε,ότι η δουλειά που κάνω εγω,είναι για 25€ για οχτώ ώρες, φιλώντας ένα μαγαζί ουσιαστικά τα βράδια.Αφού όταν δεν υπάρχουν πελάτες,παίζω ουσιαστικά τον ρόλο του νυχτοφύλακα,αφού δεν πρέπει να κλείνω μάτι,να μου πεις ποιος κλείνει μάτι στην δουλειά του,αλλά άσε να χουμε να λέμε,και να προσέχω την κάθε περίεργη μούρη που θα περάσει από έξω. Πιστεύω ότι όλοι σκέφτεστε γιατί να την κάνω την δουλειά αυτή,αλλά είναι μια δουλειά και αυτή,μπορεί όχι τόσο κουραστική,γιαυτό ίσως να είναι τόσο χαμηλόμισθη .Αλλά καμία δουλειά δεν είναι κακή και άσχημη.Γιατί πολύ απλά δεν κάθεσαι,να σπαταλάς χρόνο και χρήματα .

Το θέμα είναι η σπατάλη μετά,ας πούμε ότι θέλω να πάω διακοπές,να πάρω κάτι για τον υπολογιστή.Που σίγουρα για όλα αυτά,τα 25€ που παίρνω για μεροκάματο δεν φτάνουν και υπολογίστε πόσες μέρες έπρεπε να δουλέψω για να βγάλω ένα ποσό για να πραγματοποιήσω όλα αυτά.Και άντε πες,ότι την δουλειά την κάνω αυτή για χαρτζιλίκι .Άλλοι άνθρωποι που είναι η κανονική τους δουλειά αυτή;Πώς βγαίνουν τον μήνα;Πιστεύω πολύ δύσκολα,όμως και εκείνοι ζητάνε πολλά,από τι έχουν.Και άντε πες υπάρχει και μια οικογένεια,από πίσω ίσως κάτι να βοηθήσει,αλλά δεν μπορείς να βασιστείς σε αυτά όλη την ώρα.

Από την άλλη πλευρά του νομίσματος,υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,που δεν ζητάνε τίποτα αυτά.Είναι άνθρωποι που ζούμε μαζί,τους συναντάμε στον δρόμο,στα μαγαζιά που συχνάζουμε.Αλλά δεν πιστεύω οι πολλοί να δίνουν σημασία.Δεν διαφέρουν πολύ από εμάς,μόνο που έχουν κάποιο κινητικό πρόβλημα,και είτε για πάντα θα είναι καθηλωμένοι σε μια καρέκλα με κάποιον να πρέπει να τους προσέχει συνέχεια,ή αν είναι πιο τυχεροί να μπορούν να κάνουν και μια δουλειά,που θα σημαίνει πολλά για εκείνους,πιο πολλά από εμάς,και δεν θα είναι συνέχεια στο θέλω.Δεν μιλάω μόνο για την Μυτιλήνη,αλλά σε όσα μέρη έχω πάει,και το έχω συναντήσει αυτό,οι γύρω τους απλά ίσως να κοιτάξουν,και να πουν,και τι με πειράζει εμένα,ο θεός με αγαπούσε και δεν έχω τέτοια προβλήματα,αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι δεν ζητάνε τίποτα από εμάς,μόνο να έχουμε κατανόηση και να μην είμαστε για την δική μας πάρτη και μόνο.Δεν διαφέρουν καθόλου από εμάς.Και δεν αξίζουν περιφρόνηση.
Περισσότερο,υπάρχουν και στις δικές μας πόλεις,και σε άλλα μέρη άστεγοι,άρρωστοι.Που αναγκάζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να προσφεύγουν σε μεθόδους παράξενους για να κερδίσουν λίγα χρήματα για τα πιο βασικά,φάρμακα,φαγητό.Και τι δεν θα έδιναν αυτοί οι άνθρωποι για ένα χέρι βοήθειας.
Όλους όσου ανέφερα σα παράδειγμα,δεν έχουν στο μυαλό τους στο θέλω,στο θέλω άκυρα που προσφέρουν προσωρινή ευχαρίστηση . Αλλά στο ,να μπορώ να είμαι καλά,και να καταφέρω να έχω μια ζωή βιώσιμη .

Όλα αυτά τα έχουμε ξεχάσει,πιστεύω με τον καιρό.Έχουμε ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι να είσαι ελεύθερος από όλα αυτά. Από πράγματα που δεν έχουν τόσο σημασία,αλλά τα κάνουμε να αξίζουν πιο πολύ και από την ζωή μας.Γιατί απλά θέλουμε,ρούχα που έχουμε,θέλουμε διακοπές,ενώ όλο τον χρόνο δεν ζοριζόμαστε και τόσο.Θέλουμε κινητά,ακίνητα,αυτοκίνητα και μηχανάκια.Θέλουμε θέλουμε,αλλά πραγματικά ξεχνάμε όλα αυτά,και απλά λέμε θα δουλέψω να βγάλω τόσα χρήματα να κάνω αυτό.Δηλαδή εξαρτιόμαστε τόσο πολύ από τα χρήματα,που δεν μας προσφέρουν τίποτα.
Όταν κάποιο άτομο με κινητικά προβλήματα ζητάει την προσοχή μας και απαιτεί να είμαστε πιο προσεκτικοί που θα παρκάρουμε,και πάμε και βάζουμε το αυτοκίνητο μας,εκεί που κλείνει την ράμπα,δεν το σκεφτήκαμε αυτό το άτομο.Γιατί πολύ απλά θέλαμε να βολευτούμε,όπως να ναι και να τελειώνουμε με αυτό.Και πολύ απλά υποχρεώνουμε τον άλλον να υποστεί τα βάσανα για να φτάσει ουσιαστικά σπίτι του,χωρίς να σου έχει ζητήσει κάτι ή να σε έχει πειράξει.Επίσης,όταν ο άρρωστος,ζητάει λίγη φροντίδα και δεν έρχεται από πουθενά,δεν θέλει κάτι άλλο,από το να νοιαστεί κάποιος γιατί έχει ψυχή και δεν έχει πουληθεί κάπου.Θέλει να ζήσει,να χαρεί όπως χαιρόμαστε και μεις.Αλλά μην νομίζετε,ότι στο μυαλό του έχει,ένα ωραίο νέο κινητό τηλέφωνο,ή ένα ωραίο μέρος για διακοπές. Το μόνο που θέλει και ζητάει είναι,λίγο παραπάνω τον χρόνο μας,και παραπάνω χαμόγελα.Θέλουν μια απλή ζωή,μακρυά από φάρμακα,και εμπόδια.Φυσικά δεν θέλουν να τους λυπηθεί κανείς,γιατί πολύ απλά δεν είναι εκεί για να τους λυπούνται και να γίνονται τα χατίρια τους.Απλά όπως στο μυαλό μας υπάρχει το ακόρεστο θέλω,έτσι θέλουν και εκείνοι σα καθημερινή μας σκέψη,να χωράνε και αυτοί μαζί στα τόσα θέλω.
Όταν κάθομαι στο μπαλκόνι μου,στο σπίτι της Θεσσαλονίκης,και βλέπω στην απέναντι πολυκατοικία,τον γεράκο,που μόνη συντροφιά έχει τον σκύλο του,τον καπνό του και την τηλεόραση του.Και μένα το μυαλό μου βρίσκεται άντε να τελειώνω,να πάω για καφέ,ή να θέλω να βρεθώ με φίλους,φανταστείτε εκείνος τι θα σκέφτεται.Που ζει μόνος του.Παιδιά δεν έχω δει,να έρχονται να τον επισκέπτονται. Φανταστείτε τι μεγάλο θέλω υπάρχει στο μυαλό..Το θέλω της παρέας,το να θέλω να μιλήσω σε κάποιον,και όσο σε εμάς φαίνεται τόσο απλό,για εκείνον τον άνθρωπο είναι τόσο ξένο και μη εφικτό. Ειλικρινά όσες φορές πήγαινα να κλείσω τα στόρια τον έβλεπα να κάθεται στο μπαλκόνι,με τον σκύλο,ένα πιάτο φαγητό και την πίπα του,να κάθεται και να κοιτάει στο άπειρο.Το θέλω παρέα,φίλους,μια σύζυγο,παιδιά εγγόνια νομίζω θα είναι η καθημερινή του σκέψη.Ο θεός να τον έχει καλά .

Ίσως έφυγα λίγο από το αρχικό θέμα που θα έγγραφα,αλλά όταν τα βλέπω αυτά,πάει το μυαλό μου ,στο κοίτα να δεις.Τα έχω όλα,όλα όσα χρειάζομαι,και όμως ζητάω και άλλα.Γιατί να θέλω να πάρω μια νέα κάρτα γραφικών,αφού έχω ήδη μια και μπορώ να παίξω.Απλά για να ευχαριστήσω τα μάτια μου,με καλύτερα γραφικά και εφέ,που λέω ότι δεν είναι καλά.Όμως ένας τυφλός άνθρωπος που δεν βλέπει,τι πιο απλό θέλει;Θέλει να δει,να μπορέσει να δει τα άτομα που μιλάει κάθε μέρα,και ακούει,αλλά δεν τα βλέπει.Πιστέψτε με,αν κατάφερνε να δει,θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένος από την ποιότητα του παιχνιδιού που θα έβλεπε,δεν θα είχε καλομάθει. Γιατί όλοι μας είμαστε καλομαθημένοι

Απλά σκεφτείτε λίγο πριν σας έρθει στο μυαλό κάτι που θέλετε,και πριν προχωρήσετε στην αγορά του,είναι όντως απαραίτητο; Και βρείτε τον χρόνο να μοιραστείτε στιγμές που ίσως να φαντάζουν χάσιμο χρόνου,αλλά ουσιαστικά είναι αυτές που μας κάνουν να είμαστε άνθρωποι.Που μας κάνουν να διαφέρουμε από τα ζώα και τα κοπάδια.
Θέλω να μπορέσω να σας βάλω σε σκέψεις,αλλά δεν ξέρω αν μπορώ ο ίδιος να μπω στην λογική αυτή,όσες φορές και αν το έχω σκεφτεί. Μια προσπάθεια θέλει μόνο,μια απλή διαφορετική σκέψη.Γιατί όταν ζεις ανάμεσα σε τέτοιους μαχητές της ζωής,πρέπει να ξέρεις που υπάρχουν περιορισμοί και στα πόσα θέλω είναι πραγματικά και τα άλλα θέλω που συναντάμε είναι πλασματικά.

Ααα και που είστε,αυτό που ήθελα να σας πω είναι,καλό μήνα.